18.05.17 - Kwaliteitsobsessie

Kwaliteitsobessie

"Neen het gaat niet om een nieuwe psychiatrische ziekte, maar om een reële ziektetoestand van het ziekenhuis. Het gaat hier om het absoluut halen van een kwaliteitsnorm. Het hele ziekenhuis is in rep en roer. " Een bijdrage van Dr Annemie Uyttersprot, neuropsychiater.

Er wordt een speciale druk bemande kwaliteitscel opgericht om de controles uit te voeren. Terzelfdertijd worden er hopen nieuwe

maatregelen in gang gezet. Iedereen van klein tot groot in het ziekenhuis moet dit ondergaan en leren in de pas lopen. We krijgen tonnen papier toegestuurd. Navenant neemt de stress toe.

Er worden vergaderingen belegd opdat iedereen zou weten hoe de zaak in elkaar zit, wat voor nog meer verwarring zorgt. Er worden ondervragingskaarten gecreëerd zodat je kan oefenen. Een van de kaarten gaat over het binnenroepen van een patiënt bij de consultatie. Je roept hem met zijn naam wat normaal is, maar als hij binnenkomt moet hij zich nog eens voorstellen met zijn naam en zijn geboortedatum. Goed wanneer je iemand nog nooit gezien hebt, daar kan ik inkomen, maar wanneer je iemand al tien jaar kent komt dit toch wat lachwekkend over. Ik hoop dat we moeten reageren naar de geest en niet naar de letter van de opdracht.

Het is een hele opgave om een ziekenhuis in de pas te laten lopen en vooral dokters die gewend zijn hun eigen zin te doen zijn niet zo gemakkelijk te overtuigen. Ik leer mijn kaartjes en twee dagen later ben ik het weer vergeten. Er gebeuren ook ondervragingen, plots staat iemand voor jou die je een vraag stelt waar je stante pede moet op antwoorden.

Wanneer er teveel slechte antwoorden komen, wordt er weer papier rondgestuurd om dit te melden en je aan te porren om het beter te doen. Af en toe zit er een document tussen waarin het bestuur je bedankt voor de gedane inspanningen, ondertekend door iedereen. Er kruipt onnoemelijk veel tijd in om alles volgens het boekje te krijgen, en niemand ontsnapt eraan. Alleen betekent dit dat er weer wat minder aandacht voor de patiënt zelf is.

Ik wil het kind niet helemaal met het badwater weggooien. Er zijn toch wel een aantal zaken waar ik me wel kan in vinden bijvoorbeeld het voorkomen van prikongevallen, het meer melden van ongevallen, een goede controle van de technische toestellen - alhoewel ik voordien ook nooit problemen ervaren heb met toestellen in het ziekenhuis.

De privacy van de patiënt staat voorop, wat goed is maar er mag geen blaadje meer van een andere patiënt op je bureau liggen, ook al heeft de patiënt voor jou daar geen zicht op. Ik voel me als een leerling van de lagere school onder het oog van de strenge meester. Als dokter ken je de medische zaken waarmee je courant geconfronteerd wordt, en de rest zoek je op. Waarom moet je dit nog eens puntsgewijs kunnen opzeggen?

Iedereen is als de dood dat hij degene gaat zijn die de oorzaak is dat de kwaliteitsnorm niet gehaald wordt want dat zal hem zeker niet in dank afgenomen worden.

Ik vraag me af wat het resultaat van zo'n kwaliteitsobsessie is. Kan men achteraf het verschil ook aangeven wat betreft de afname van algemene problemen in het ziekenhuis, minder ziekenhuis gerelateerde medische problemen, meer welbevinden van de patiënt?

Ik denk dat het belangrijkste doel van de operatie is dat de overheid meer controle krijgt over het gebeuren in het ziekenhuis, maar één ding vergeet men altijd: hoe meer men eist van het voetvolk, en daar reken ik ook dokters bij, des te meer men een gevoel van waardeloosheid en wegwerpvoorwerp krijgt. Men is alleen maar belangrijk om metingen te doen. Aan waardering wordt nog weinig gedaan. Daar zou men beter een kwaliteitsoperatie voor uitvoeren.

…Ik hoop nu maar dat de overheid geen belangrijke cyberaanval te verduren krijgt.

18.05.17

Bron: MediQuality