13.04.17 - Het stille lijden

Het stille lijden

Kankerpatiënten worden in de watten gelegd, mensen met energieproblemen worden genegeerd. Die gedachte kwam spontaan bij me op. Mijn patiënte had het nodig om haar verhaal eens toe doen. Het was mijn laatste consultatie en ik had tijd.

Ik ken haar nog niet zo lang. Zij was fulltime therapeute, een alleenstaande vrouw met een dochter en sinds een paar maanden uitgeput. Zij had heel wat in haar leven meegemaakt, genoeg stress enz. De uitputting kwam als een donderslag bij heldere hemel. Het lukte niet meer om zich uitgerust te voelen. Ze kapte met haar sociaal leven. Ze wou vooral haar energie besteden aan haar werk en haar dochter. Voor haarzelf bleef er geen energie meer over. De positieve dingen verdwenen uit haar leven, ze kwam nauwelijks nog buiten. Ze kon er niet over praten met anderen want uiterlijk zag niemand iets aan haar. Ze trok haar plan alleen en het ging steeds verder bergaf met haar. Financiële verplichtingen als alleenstaande moeder gaven haar geen andere optie. Ze maakte zich zorgen maar wist niet waar ze terecht kon met haar klachten. De huisdokter weet haar vermoeidheid aan stress en stelde antidepressiva voor, iets wat ze zelf vond niet nodig te hebben. Ze was uitgeput en niet depressief. Ze had voorheen ooit een depressie gehad en ze voelde het verschil. Hulp van buitenaf kwam er niet , haar ouders woonden ver. Haar vrienden begrepen het niet echt en bleven stilaan weg omdat ze niet mee kon doen met ‘de hoop'.

Toch wil ze het niet opgeven ze wil een oplossing vinden voor haar energie vragend werk , ze neemt voorbereiding om verandering in de te brengen in haar werkschema, maar dit vraagt tijd. Maar ze wil er voor gaan. Ze beseft dat er op dit moment medicamenteus geen echte oplossing is voor haar behalve dat ze haar levenswijze verandert, wat eigenlijk indruist tegen haar karakter. Ze wil zo graag vooruit.

Vele patiënten lijden in stilte en worden niet begrepen omdat weinig mensen zich kunnen inbeelden wat het is te leven met een beperkt energieniveau en altijd te moeten afwegen wat het meest belangrijke is op een dag. Vele mensen moeten om financiële redenen aan het werk blijven zodat ze hun rustpauzes niet kunnen regelen. Ze hebben het gevoel dat ze gewoon overleven en dat vaak de prettigste zaken uit hun leven verdwenen zijn. De reactie van andere mensen is vaak denigrerend en de aanbod van hulp beperkt. Kankerpatiënten worden inde watten gelegd, mensen met energieproblemen worden genegeerd. Het klinkt hard maar hoe vaak lees ik niet dat deze mensen alles willen in het leven. Maar daar gaat het niet over, ze kunnen het gewone leven niet aan en dan worden ze meestal zelf ook verantwoordelijk gesteld voor hun problemen. Het aantal langdurige zieken neemt toe en het enige wat ik lees in kranten is dat de re-integratie naar werk moet verbeteren. Is het nu niet eens tijd te beginnen bij de eerste stap en onderzoek doen naar de oorzaken van o.a. het energieverlies? Hoe kan je spreken over re-integratie van werk als je niet weet wat er aan de hand is? Men stopt gewoon het hoofd in het zand en hoopt dat de problemen verdwijnen. Er moet DRINGEND wat veranderen.

13.04.17

Bron: MediQuality