01.04.20 - 2020, in staat van oorlog

2020, in staat van oorlog

In al mijn jaren als arts heb ik nooit zo'n situatie meegemaakt. Deze situatie is zo nieuw dat er geen protocollen zijn en dat er niemand met deze situatie vertrouwd is. Dat voel je. Het doet me denken aan het werkveld van Artsen Zonder Grenzen. Kamperen in tenten, ontsmetten, enz. Het financieel gewin is niet meer belangrijk, het gaat nu over overleven voor henzelf en de patiënten.

Van evidence-based therapie is momenteel geen sprake meer. Het is vooral experience-based en alle hens aan dek. Voorheen zou men nooit vitamine C als therapie voorgesteld hebben, nu dus wel. Het is een totaal andere manier van werken, de vastgeroeste paden worden verlaten en dokters gaan weer nadenken en improviseren. Ze zoeken elkaar op om samen de schouders te zetten onder het onbekende dodelijk probleem. Ze zijn dapper, ze riskeren zelfs hun eigen leven om anderen te helpen. Wie had dit een paar weken geleden kunnen bedenken.

Heel veel dingen zijn op korte tijd aan het veranderen, zaken die vroeger wel ter sprake kwamen maar nooit ten uitvoering kwamen gebeuren nu in een paar weken. Departementen slaan de handen in elkaar om de maatschappij te ondersteunen. Het is hier ook alle hens aan dek want veel mensen zitten nu werkloos thuis. Een belangrijke verandering is al het thuiswerk, vroeger met mondjesmaat toegestaan en nu verplicht. Door het feit dat mensen ook meer thuis moeten blijven zal alles wat gericht is op de thuisblijvers gaan boomen: voeding en allerlei bezorgsystemen aan huis. Ook het milieu zal er baat bij hebben. De vraag is alleen: gaan we nadien hervallen in oude systemen of blijven we de nieuwe paden bewandelen?

Tot voor kort leefden we in een egocentrische maatschappij. Ieder voor zich, groep per groep, partij per partij en was er weinig begrip voor standpunten van andersdenkenden. Plots worden we geconfronteerd met een maatschappij waar mensen geen contact meer mogen hebben met elkaar, het is zelfs verboden. Men zou al kunnen denken dat de maatschappij gestraft wordt voor zijn zonden. Maar ik houd het eerder op een toevallig of stochastisch proces, een moeilijk woord om te zeggen dat de uitkomst van iets niet te voorspellen of te berekenen valt en alleen maar met een bepaalde mate van waarschijnlijkheid kan aangegeven worden. In het hele coronaverhaal is er inderdaad veel waarschijnlijk en weinig vaststaand. Het gebeuren zelf is toevallig, maar zat er ook wel aan te komen. Maar niemand, op enkelen na, dacht dat het ooit zou gebeuren. Het is zoals het jarenlang gerommel van een vulkaan, die dan plots toch onverwachts uitbreekt. We zijn wel erg geschrokken nu het onheil gebeurd is en er is veel verwarring. Maar dit zal in de toekomst ook weer leiden naar gemeenschappelijke regels waarbij overheden samen gaan werken. Ook zien we nu nog maar eens dat we ons niet moeten terugplooien op een groep en dorp.

Ik hoop dat dit hele gebeuren de mensen dichterbij brengt en dat men beseft dat men elkaar nodig heeft. Het is niet een dure auto die geluk brengt maar het feit dat we met elkaar kunnen optrekken. Nu al merkt men dat mensen meer openstaan voor anderen, willen helpen en steunen. Ik hoop dat dit effect niet snel vergeten wordt als alles normaliseert.

Waar we ook eventueel moeten bij stilstaan is de periode na de infectie. Gaan al deze zieke patiënten die genezen verklaard zijn echt genezen zijn of gaan er restletsels blijven? Er is nu al sprake van blijvende longletsels na het herstel van een zware infectie.

Vilvoorde 01.04.20

Bron: MediQuality