Ik heb veel geluk gehad

6 februari 2013

In augustus 2010 stortte ik fysisch letterlijk in, op mijn werk. Ik kon niet meer rechtstaan of zelfs niet meer zitten. Alleen liggen en nog wat praten. Dokters sloten onmiddellijk een depressie of een burnout uit, maar konden op mijn zwakte en mijn uitputtingsverschijnselen geen naam plakken en mij nog minder een behandeling voorschrijven, tenzij rust.

Maar de zwakte verdween niet : ik kon nauwelijks 50 meter stappen, ik kon mij praktisch niet meer alleen douchen, ik geraakte niet meer in mijn slaapkamer die op de 2^de verdieping van ons huisje gelegen is, ik kon moeilijk eten, zelfs de lichtste maaltijd verteren vergde enorm veel energie van mijn compleet afgezwakt en nutteloos lichaam.

Ik heb enorm veel geluk gehad om door een specialist relatief vlug (na een drietal maanden) doorverwezen te worden naar Dr. Uyttersprot. Niet alleen ik heb veel geluk gehad, maar ook mijn gezinnetje waarvan ik volledig afhankelijk geworden was.

Dr. Uyttersprot heeft mij met baxters en thuismedicatie stapje per stapje naar een betere lichaamsconditie gebracht. Enkele weken later kon ik mij alleen wassen. Nog later kon ik mij dan ook aansluitend afdrogen. Nu kan ik mij daarop aansluitend ook aankleden. Ik geraak (al puffend, weliswaar) tot in mijn slaapkamer, en op een allerbeste dag kan ik ons zoontje te voet gaan afhalen van op school... 2 straten verder. Dit heeft 2 jaar en half gevergd, maar ik ben gelukkig dat ik dat zonder de hulp van mijn huisgenoten op eigen houtje kan klaren.

Het is nu 2 jaar en half dat Dr. Uyttersprot met een immens geduld, met een ongeziene wil en met veel begrip mijn behandelingen aanpast, mij naar de specialisten stuurt die mij op hun manier verder konden helpen. Sinds al die tijd houdt ze nauwgezet mijn lichamelijke probleempunten in de gaten. Soms begrijp ik niet hoe ze het opbrengt, met het steeds groter wordend aantal patiënten.

Ik ben ver van genezen en ik weet inmiddels uit ervaring dat mijn actuele lichaamsconditie héél precair is, maar U kan zich niet inbeelden hoe dankbaar ik Dr. Uyttersprot ben. Ik heb mijn zwakte nog altijd niet aanvaard, maar ik heb ook van haar geleerd te doseren en het beste te halen uit elk moment, ook al is het het moment waarop ik met ergernis weer in die sofa moet gaan liggen om nadien terug wat verder te kunnen.

Ik ben veel kwijt : mijn supertoffe job die ons gezinnetje onderhield, de vakanties die we nu niet meer kunnen betalen, het sporten, het eens naar de zoo of naar de zee gaan met de kleine, de moeder die ik had willen zijn, de uitjes met vrienden... Ja, ik ben héél veel kwijt, maar Dr. Uyttersprot maakt het mij toch mogelijk nog een beetje van het leven te genieten, al beperkt dat genieten zich op de allerslechtste dagen enkel tot mijn zoontje een dikke knuffel te kunnen geven...

Boven de onmacht, de woede, de ergernis om zo afgezwakt te zijn, het fysich en psychisch lijden en het verveelde onbegrip van de gewone mens, komt er dan nog de houding van een deel van de medische wereld ons danig tergen. Dokters die ons op spottende en soms ook ronduit gemene manier beschuldigen van hypochondrie of luiheid, terwijl ze de (objectieve !) testresultaten die deze zwakte zonder enige twijfel mogelijk aantonen niet eens willen bekijken en wegwimpelen...

Maar dit is het ergste nog niet : het meest schrikaanjagende is dat één van de weinige dokters die de moeite neemt om zich op de hoogte te houden van de ziekte op hoog medisch wereldniveau om ons zo goed mogelijk te behandelen het slachtoffer is van de onwetendheid van dokters die ons liever aan ons lot overlaten. Dit strookt niet met het grondbeginsel van de Eed die zij destijds afgelegd hebben...

Catherine Lairesse