Шчаглова Людміла

Адзін дзень

Кожны дзень прыходзіць новым, чыстым, жаданым.

Ніхто не ведае што прынясе ім гэты дзень,

Але ж усе чакаюць радасці, поспехаў, добрых падзей і сустрэч.

Нават прыемныя дробязі радуюць нашы душы.

А калі нараджаецца дзіцямі, або вяселле?!

Гэта ж шчасце, не інакш!

Шчасце! Здаецца, гэтаму шчасцю радуецца ўсё навокал:

Сонейка, птушкі, хмаркі, паветра!..

I вось аднойчы наступіў дзень – 22 чэрвеня 1941 года.

Чорны дзень для мільёнаў людзей вялікай краіны.

Дзень – жах, дзень – смутак.

I цягнуўся гэты дзень некалькі год.

Рэкамі цякла людская кроў!

Не высахлі слёзы жанчын і дзяцей!

Полымем гнева гарэлі вочы мужчын!

Вялікая Айчыная Вайна!

Ніколі не забыць нам гэтай вайны!

Памяць аб ёй застаецца не толью на зямлі,

Але і ў нашых сэрцах.

Уся цёплай крывёю...

Уся цёплай крывёю

Зямелька паліта,

Ды ніхто не забыты,

I нішто не забыта.

Як чорнаю птушкай

Вайна наляцела,

I кожны дзень новых

Ахвяраў хацела.

Як вёскі гарэлі,

І плакалі дзеці,

Страшней не бывае

Нічога на свеце.

Як з пепла ўставалі

Са зброяй салдаты,

І білі фашыстаў

За родныя хаты.

За мукі людскія,

За рэкі, за нівы,

За лес і за птушак,

За смех твой шчаслівы.

Ніхто не забыты,

І нішто не забыта!

Да гэтага часу

Зямелька ўзрыта.

Да гэтага часу,

Як чорныя змеі,

Паўзуць па зямельцы

Вайны той траншэі.

I помнікі ўсюды

Героям вайны,

Ды толькі ніколі

Не ўстануць яны.

Кожны чацвёрты

Яшчэ мог бы жыць,

Прыносіць дабро,

Сваіх дзетак любіць.

Ніхто не забыты

I нішто не забыта!

Зямля клічаўлян

Той крывёю паліта!

Зямля клічаўлян –

Партызанскі наш край,

Заўжды ярка сонца

Табе свеціць няхай!

Няхай пажывуць

Яшчэ ветэраны,

Няхай не баляць

Іх ваенные раны!

Няхай працвітае

Наша зямля,

Бо яе прыгажэй

Нідзе ў свеце няма.

I яе даражэй

Не знойдзеш ні дзе.

Ні ў радасны час,

Няхай больш ніколі

Не будзе вайны,

Згарыць усё ліха

У вечным агні.

Няхай толькі добрае

3 нябёс пасылаецца,

Ад матулінай ласкі

Дзіця прачынаецца.

Хай вяселлі гуляюць,

Гуляюць хрысціны!

I не ведаюць людзі

Больш ваеннай гадзіны.

Мая краіна

Любая мая краіна,

Сінявокая мая!

Горкую вайны часіну

Доля зведала твая.

Колькі ворагаў прайшлося

Па зямелячцы тваёй?!

Колькі дзетак не знайшлося

Пасля страшнай вайны той?!

Але ж ты ўсё сцярпела,

I Хатынь перажыла.

Хоць ад жалю кроў кіпела,

Ды ўсё выстаяць змагла.

Беларусь – мая Радзіма!

Ганаруся я табой!

Лес і поле, рэкі – дзіва!

I не трэба мне другой.

Я малю цябе, мой Божа,

Даражэнькі наш Гасподзь!

Захавай ад куль варожых,

У кожны дом з дабром прыходзь,

Каб раслі, здзіўлялі дзеці,

Радаваць бацькоў маглі,

Міру на ўсёй планеце,

Шчасця на ўсёй зямлі.

Память

Война, да что же сделала ты с нами?

Четыре года жизни унесла!

Теперь их называют ветераны,

Под пулями их молодость прошла.

И пусть позаросли войны тропинки,

Но память никогда не зарастет.

И катится слезинка вглубь морщинки,

И сердце то стучит, а то замрет.

О, люди, почему вы так жестоки?!

Зачем чужие земли занимать?

Ведь есть же милосердия истоки,

Не лучше ль нам любить, чем воевать?

Мой край родной! Моя земля родная!

Ты Кличевщина милая моя!

Живи и процветай, войны не зная,

А мы молится будем за тебя.

Поклон Вам низкий, ветераны!

Поклон Вам низкий, ветераны!

Не заживают Ваши раны,

Не те, что кровью истекали,

А те, что душу разрывали.

Когда теряли Вы родных,

Или товарищей своих,

Когда людей в домах сжигали,

А Вы все видели и знали!

Вы до сих пор кричите в ночь,

И рветесь в бой, чтоб им помочь.

Хотя бинты на головах,

Еле стоите на ногах.

Но Вы солдаты, а там – дети!

И как потом вам жить на свете?!

Война – жестокая старуха,

Кругом убийство, кровь разруха.

Вы испытали боль сполна.

Пусть будет проклята война!

А я Вам кланяюсь, родные!

Награды Ваши боевые

Вы не стыдитесь одевать,

Благословила в бой Вас мать –

Родная наша Беларусь!

Об этом помнят внуки пусть

Живите долго, не болейте!

О том, что было, не жалейте.

Вы сделали все, что могли,

Вы от фашизма мир спасли!