ôtárion

Sustantivo Neutro

ὠτάριον

[ôtárion]

diminutivo de οὖς [ous] "oreja".

oreja

2 veces

(1) Marcos 14:47 

Pero uno de los que estaban allí, sacando la espada, hirió al siervo del sumo sacerdote, cortándole la oreja.

WH:

τὸ ὠτάριον [to ôtárion] acus. sing.

Textus Receptus:

τὸ ὦτίον [to ôtíon] acus. sing. de ὠτίον [ôtíon].

Vulgata:

unus autem quidam de circumstantibus educens gladium percussit servum summi sacerdotis et amputavit illi auriculam

(2) Juan 18:10 

Entonces Simón Pedro, que tenía una espada, la desenvainó, e hirió al siervo del sumo sacerdote, y le cortó la oreja derecha. Y el siervo se llamaba Malco.

WH:

τὸ ὠτάριον [to ôtárion] acus. sing.

Textus Receptus:

τὸ ὦτίον [to ôtíon] acus. sing. de ὠτίον [ôtíon].

Vulgata:

Simon ergo Petrus habens gladium eduxit eum et percussit pontificis servum et abscidit eius auriculamdextram erat autem nomen servo Malchus