ผอ.ครับ...ผมติดโควิด

การเตรียมความพร้อมตลอด ๒ สัปดาห์ดำเนินไปด้วยดี โดยเฉพาะห้องสมุดสะสางและจัดอย่างเรียบร้อย ครูหนึ่งดูแลภายในกับควบคุมช่างซ่อมแซมฝ้าเพดานและกระเปื้องปูพื้น ส่วนผมปรับภูมิทัศน์ด้านหน้าทางเข้าห้องสมุด

มุมคอมพิวเตอร์จัดวางใหม่ งานนี้ต้องสังคายนา ตั้งใจว่าจะให้เป็นครั้งสุดท้าย..ก่อนเกษียณ ผมเชิญช่างคอมพิวเตอร์กับครูดาว ครูผู้รับผิดชอบไอซีทีของโรงเรียนเข้ามาคุยที่ห้องพักครู

ผมบอกครูดาวว่า คอมพิวเตอร์เก่ามาก แต่ยังพอใช้ได้ เราจะต้องปรับปรุงเพื่อการเรียนการสอนอย่างไรบ้าง เพื่อให้ช่างมาประมาณการค่าใช้จ่าย

ครูดาวบอก ต้องไปดูหน้างาน แต่อยากให้ช่างเดินสายไฟและสายเน็ตใส่ท่อให้หมด ทำปลั๊กทุกเครื่องและติดคัทเอ๊าใหม่ ช่างบอกทำได้และขอไปดูห้องสมุด

จากนั้น..ทั้งสองคนก็กลับเข้ามารายงานว่า ทำได้ไม่ยาก จะลงมือทำอีก ๓ วันข้างหน้า หากเสร็จแล้วคงต้องเช็คเครื่องคอมใหม่ วันนี้ช่างจะประมาณการค่าใช้จ่าย ส่วนครูดาวผมให้ทำโครงการและเตรียมเอกสารจัดจ้าง

สัปดาห์ต่อมา..ทุกอย่างก็เรียบร้อย สายเน็ตและสายไฟ ที่เคยระเกะระกะหายไปจากสายตา ผมรู้สึกชื่นชมช่างคอมพิวเตอร์คนนี้ เป็นเด็กหนุ่มที่เปิดร้านเล็กๆในตลาด ดูเรียบร้อยแต่ฝีมือการทำงานไม่ธรรมดาเลย

ผมถามครูดาวว่า พึงพอใจในโครงการนี้แค่ไหน..ครูดาวบอกยังไม่เสร็จ ต้องเปลี่ยนโปรแกรมอีก ตอนนี้ช่างมีธุระต้องไปซื้ออุปกรณ์และทำงานที่กรุงเทพ ๒ – ๓ วัน

บ่ายวันอังคารช่างเข้ามาที่ห้องสมุดอีกครั้งเพื่อดำเนินการต่อจนแล้วเสร็จ ผมไม่ทันเข้าไปดู เนื่องจากต้องดูแลการตัดหญ้าที่จ้างคนนอกเข้ามาและควบคุมการซ่อมและติดฝ้าเพดานโรงอาหาร ต้องการเร่งรัดงานให้เสร็จทันเปิดเทอม

ผมเห็นครูดาวพาช่างคอมพิวเตอร์ไปทดสอบคอมที่ห้อง ป.๖ อยู่ที่อาคารออมสิน ซึ่งมีคอมพิวเตอร์เก่าๆอยู่ ๓ – ๔ เครื่อง เข้าใจว่าคงจะซ่อมเพื่อให้ใช้งานได้

ช่างคอมพิวเตอร์กลับไปแล้ว ดูสีหน้าครูดาวสดใส คงสบายใจที่คอมพิวเตอร์ของโรงเรียนกลับมาใช้ได้ดีทั้งระบบ โดยใช้งบประมาณเงินอุดหนุนของโรงเรียน

ผมก็สบายใจที่เห็นงานที่อยากทำมานานแล้ว สำเร็จลงได้ ห้องสมุดทั้งมุมหนังสือและมุมคอมพิวเตอร์ ดูแปลกตา กว้างขวางโอ่โถง สมเป็นห้องสมุดกับเขาเสียที

ถ้าเสร็จงานที่โรงอาหาร ก็คงเหลืองานซ่อมแซมห้องน้ำห้องส้วมกับพ่นหมอกควัน ป้องกันลูกน้ำยุงลาย แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยลงตัว

เช้าวันพุธ..ผมเชิญครูดาวมาพบพูดคุยเรื่องการจัดซื้อจัดจ้าง รวมทั้งการจัดจ้างช่างคอมพิวเตอร์ที่เข้ามาทำงาน ๒ – ๓ ครั้ง ต้องเบิกเงินให้ช่างเท่าไหร่ และจ่ายอย่างไร?

ไม่ทันที่ครูดาวจะสรุปโครงการและยอดเงินค่าใช้จ่ายทั้งหมด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมรีบรับสายเพราะเห็นว่าเป็นเบอร์ของช่างคอมพิวเตอร์ คงจะโทรมาสอบถามเรื่องเช็คว่าจะออกให้เขาได้วันไหน? “สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับ ผอ. ครับ.... ผมติดโควิด”

“อ้าว งานเข้าเลยกู” อันนี้ผมไม่ได้พูด ผมคิดในใจและรู้สึกตกใจมาก

“ครับ” คือคำพูดสุดท้ายของผม

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

วันนี้ที่หนองผือ...เลาขวัญ

ลมหนาวโชยมาอย่างอ่อนละมุน ใจก็ยังต้องลุ้นให้ฝนฟ้าหยุดตกเสียที ยิ่งจะเพิ่มความเย็นเยียบเข้าไปจนสุดขั้วหัวใจ ทำไม..ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงแปรปรวนได้ถึงขนาดนี้..

คิดอยากจะให้เป็นวันว่าง เพราะเส้นทางผ่านตลาดเลาขวัญเพื่อเข้าโรงเรียน น้องน้ำครอบครองจับจองร้านค้าและส่วนราชการไว้หมดแล้ว ปิดทุกช่องทางเข้าออก บ้านเรือนหลายหลังเหมือนติดเกาะ เป็นปรากฎการณ์ที่สาหัสในรอบ ๒๐ ปี

โรงเรียน..จะเป็นอย่างไร ถ้าฟ้ายังมืดมัวหม่นขนาดนี้ อย่ากระนั้นเลย...เดินทางดีกว่า

สั่งการให้ลูกน้อง(ครูธุรการ)มารับที่บ้าน ทำตัวเป็นเจ้าคนนายคนครั้งแรก ให้ความรู้สึกที่แปลกๆ ที่ต้องมีพลขับประจำตำแหน่ง จากที่เคยขับรถเองมาตลอดชีวิตผู้บริหาร

ขับผ่านเลาขวัญไม่ได้ ก็ต้องวิ่งทางกกม่วง เขตตำบลบ้านโข้ง อ.อู่ทอง สุพรรณบุรี เหมือนหนีการจราจรติดขัด แต่พอเห็นข้างทาง ทั้งวัด บ้านและโรงเรียน บรรยากาศของน้ำที่ไหลหลากไม่แตกต่างจากเลาขวัญ ใจจึงเริ่มสั่นหวั่นไหว

ช่วงที่รถตกหลุมกลางถนนบนมวลน้ำก้อนใหญ่ที่เชี่ยวมาก ต้องบอกครูให้จับพวงมาลัยรถให้แน่นๆ ถ้ารถปัดซ้ายปัดขวา มันจะลื่นไหลลงท้องนาก่อนที่จะถึงโรงเรียน

เหมือนยกภูเขาออกจากอก เมื่อรถช่วยนำพาชีวิตให้ถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย ถึงแม้อากาศที่โรงเรียนจะไม่สดใส แต่ใจก็ชื้นขึ้นมา เมื่อเห็นสภาพโรงเรียนยังเหมือนเดิม น้ำยังคงรอการระบาย ยังไม่มีอะไรเสียหายมากกว่านี้

แต่ถ้าฝนตกหนักต่อเนื่อง ก็คงไม่น่าเกิน ๒ วัน ถนนหน้าอาคารเรียนจะต้องปริ่มน้ำ นั่นหมายถึงหมู่บ้านหนองผือโดยรวม ต้องอ่วมอรทัยอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

จะเที่ยงวันแล้ว..ฟ้ายังมืดครึ้ม แล้วไม่นาน ทั้งลมและฝนพัดกระหน่ำลงมาให้รู้สึกหวาดหวั่น มรสุมอะไรกันที่ทำให้เป็นเช่นนี้ หรือว่าที่เราเห็นและเป็นอยู่ มันไม่เกี่ยวกับลมฟ้าอากาศเท่าใดนัก เป็นธรรมชาติของทุกปี...

หรือว่าปีนี้ ..เขื่อน...ปล่อยน้ำที่เกินอัตรา...ไหลลงมาถึงเลาขวัญบ้านเรา อุทกภัยครั้งใหญ่จึงยากที่จะสกัดกั้น จึงขอให้ผ่านวันอันเลวร้ายนี้ไปโดยเร็วด้วยเถิด...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๘ ตุลาคม ๒๕๖๔